Wat een week..... !

Net bekomen van een ruzie met vriendinnen op tweede Pinksterdag staat de volgende dag de deurwaarder op de stoep met een aanplakbiljet en een advertentie in de krant.  Wat blljkt; de belastingcenten die ik de laatste maanden bij elkaar had geschraapt om de achterstand in te lopen waren de verkeerde centen...... Nou ja, ik betaalde er de verkeerde achterstand mee af.  Betaling na betaling gedaan voor de loonbelasting en daarbij de afbetaling voor de omzetbelasting even op een zijspoortje gezet.   Dom !!! Ja, ik wist ook niet wat me overkwam. Gelukkig, om een bizarrig en lang verhaal kort te houden, was de alom aanwezige suikeroom en medeaandeelhouder zo vriendelijk de ontbrekende duizenden te storten en kunnen we gewoon aan ons eigen bureau en eigen computer ons werk doen.  Een ervaring rijker, en ook een illusie armer.  Op weg naar Los Angeles voor de jaarlijkse trip met KLM en AirFrance voor de broodnodige wisselwerking met de diverse studio’s en filmverhuurders kwam ik actrice Thekla Reuten tegen.  Wat een leuk mens; net een film gemaakt met Colin Farrell en Ralph Fiennes (jawel...) - IN BRUGES – was en is ze op weg naar haar tijdeljke woonplaats Venice Beach.  En een boel koffers dat ze bij zich had.....  Geen dag met hetzelfde topje natuurlijk.....

Dubbele zucht....!

Het is elke keer weer een bevalling.  Niet dat ik daar over mee kan praten maar ik hoor wel ‘ns wat.....!  We zijn klaar met Preview nummer 3 / 2007.  Nou ja, de laatste loodjes komen nog want uiteindelijk is het elk nummer opnieuw weer een verrassing of de advertenties wel op tijd naar de drukker zijn gegaan.  Wat een verademing kan dan toch internet zijn.  Geen kosten voor drukwerk, geen gehaast, geen “als-een-zwaard-van-Damocles-boven-je-hoofd-hangende” deadline, geen gezeur gedreig en geslijm voor advertenties (grapje....!).  Bij internet spring alleen maar uit je vel als niet binnen een nanoseconde de skyscraper, banner of pop-up, oppopt.... Van een andere kant; we hebben nog steeds geen betaalbaar opvouwbaar beeldscherm dat je even in je kontzak steekt en te pas en te pas kunt openen.  Da’s het voordeel van print.  Ik ben bang dat het zo langzamerhand wel het enige voordeel is.  Hoe lang nog ????  Preview nummer 3 ligt vanaf 31 mei in de bios !

THE MORNINGS AFTER

Het weer in Kaapstad is hoegenaamd voor geen meter veranderd, het is hier elke dag weer prachtig zonning weer, en dus liep ik vrijdag j.l. de 8 kilometer in een bloedverzengede hitte.  Aangemoedigd door eenieder die namens de stichting Run4Schools in Kaapstad was/is voor de Two Oceans Marathon, begon ik aan die schier onmogelijke achtduizend meter (klinkt ineens een stuk langer....).  Ik zal u mijn gedachtenspinsels gedurende die grueling kilometers besparen, maar geloof me het waren nota bene happy thoughts.  Ik was stomverbaasd over mezelf.   Ik had echt gedacht dat ik als de spreekwoordelijke grumpy old man die ik nu eenmaal ben, de helling van Rhodes Avenue zou af- en opstrompelen, maar nee....., ik voelde me goed en verbaasde mezelf door de goede luim die dat opleverde.  Nooit gedacht dat ik dat lopen nog leuk zou gaan vinden ook.  Helemaal toen twee niet bepaald onaantrekkelijke dames me complmenteerden met mijn, inderdaad, geweldig mooie kuiten.  Het ware leuker en nog aanmoediger geweest als die opmerking van twee flashy Zuid Afrikaanse hunks was gekomen, maar he.... beggars hebben geen keuze.  Eenmaal om de hoek op weg naar de finish bij de Universiteit riep er iemand “...come on pop (voor de goede verstaander “opa”) you’re almost there...”, en dat bracht me weer met beide op de grond.  De laatste kilometer werd ik door een camerateam en alle halve en hele maraton lopers uit Nederland naar binnengeschreeuwd zodat ik toch maar lekker binnen het uur die 8 kilomneter zou afleggen.  Uiteindelijk was de tijd 59 minuten en 42 seconden.  Het was euforisch en beleefd knikkend, zelfs een beetje blase, nam ik alle complimenten in ontvangst. Hoe was die “GoedeVrijdag omerking” ook al weer:  “het is volbracht”.

Heet !

Ik ben sinds vorige week vrijdagvond laat in Kaapstad neergedaald.  Letterlijk want de KLM brengt je in iets meer dan tien uur rechtstreeks vanuit Amsterdam naar een vande mooiste steden op de aarde.  Nee, ik behoor niet tot het contigent Nederlanders dat hier een huis heeft en profiteert van de ongelooflijk lage stand van de Rand ten opzichte van de Euro.  Nou ja, voor even wel natuurlijk, maar nee, ik heb hier geen huis.  Ik mag logeren in een van de leukste wijken – Clairemont – in Capetown.  Picture yourself this: prachtige huizen met evenzo prachtige tuinen. Althans dat denk ik want om de huizen staan giga hoge muren om de eventuele nooddruftige medebewoners van de stad ver buiten huis en haard te houden.  Meestal wonen hier oudere mensen en die zijn natuurlijk bezord om hun spulletjes.  Bij het huis hoort een afstandbedieng voor de voordeur; voor de garagedeur; met een rode knop om de “armed guards” binnen no time voor jouw voordeur te loodsen, indien je die ook echt nodig hebt !! Dus. Ik voel me veilig hier.  Prachtige tuin maar echt veel in die tuin zitten is er niet bij want het is hier heet.  Moeder wat is het hier heet.  Hier begint, ook volgens de dag-menu kaart van een prima restaurant in Muizenberg, de herfst.  Ja, hier begint de herfst zoals bij ons de lente begint.   Maar het is hier veel te heet voor de tijd van het jaar.  Kun je nagaan als ik vrijdag a.s. de 8 kilometer voor mijn goede doel ga lopen en het zou dan ook zo heet zijn..... Ik moet er niet aan denken.  Het is ook wel een dramatisch hoogtepuntje om op Goede Vrijdag om 15.00 uur, het moment waarop we gedenken dat Ons Heer voor ons stierf ik ook duizende doden sterf om hier de 8 kilometer te lopen !

INTERVIEW deel 3

De intentie van Van Gogh (naar een idee van Hans Teeuwen) om Neerlands beroemdste soapie en televisie-babe, Katja Schuurman, te zetten naast de beroemdste toneelspelende grachtengordelheld Pierre Bokma is nog altijd fenomenaal origineel. De essentie van het drama;   
            “uit de wederzijdse afkeer die twee mensen meteen voor elkaar voelen, ontstaat, hoe tegenstrijdig dan ook, de al even ongrijpbare bekoring van twee gewonde personages, die elkaar naar hartelust naar het leven staan zodat ze hun eigen pijn niet meer hoeven te voelen.”     
Bij Van Gogh’s Interview was Bokma te mooi om te overtuigen als Beast en Beauty Schuurman inhoudelijk leeg. Dat is bij Buscemi’s remake heel anders.  Buscemi overtuigt als Beast omdat hij nu eenmaal lelijk is, en Miller overtuigt meer dan Schuurman niet alleen omdat je haar gelooft, maar omdat ze simpelweg een betere actrice is.   Ik vind de Nederlandse Interview nog altijd een prima film maar, hoe weird ook: Buscemi’s Interview is beter; veel beter! En hoe vaak gebeurt het nu helemaal dat een Nederlandse film in de States een remake krijgt? En dat die remake ook nog eens beter wordt dan het origineel ?  Never nooit niet !

INTERVIEW deel 2

Het is aan de ene kant opvallend te zien dat een remake met meer middelen er gelikter, zelfs beter, kan uitzien dan het origineel.  Zou je dan, aan de andere kant, mogen concluderen dat als Van Gogh destijds meer geld tot zijn beschikking zou hebben gehad, hij wellicht van Interview een nog betere film had kunnen maken ? Mooier omdat er meer tijd zou zijn geweest voor, onder veel andere, betere en minder zenuwachtige schokkende camera-instellingen ?  Met meer, mooier en beter beeld, dus uiteindelijk nog betere editing ? Allemaal gelul achteraf natuurlijk maar het is wel mijn conclusie na het zien van de nieuwe Interview.  

INTERVIEW deel 1

De laatste jaren was ik, to say the least, niet overdreven gelukkig met het werk van regisseur Theo van Gogh.  Hoe dol ik ook was op zijn films als BLIND DATE, INTERVIEW en zeker het geweldige 06, zijn BABY BLUE, DE PIJNBANK, en AU konden mij minder bekoren. Zijn film COOL vond ik zelfs regelrechte bagger.  En nu, vier jaar na de originele Interview met Katja Schuurman en Pierre Bokma, komt regisseur Steve Buscemi met de Amerikaanse remake. Hijzelf speelt de rol van Pierre en Sienna Miller de rol van Katja.

Verrassingen

Het begon meteen al slecht, of goed. Het is maar van welke kant je het wil bekijken.

De allereerste Oscar (beste mannelijke bijrol) ging niet naar de mijn voorspelde rol van Eddie Murphy in DREAMGIRLS maar naar Alan Arkin voor zijn, het moet gezegd, verrekte goede interpretatie van de aan alcohol en crack verslaafde grootvader in LITTLE MISS SUNSHINE. Het was een “bommer” maar ik kon er vrede mee hebben.

Voor het tweede achtereenvolgende jaar zat helemaal aan het einde van de, voor de rest behoorlijk amusante show, de allergrootste misser: “Beste Film”: THE DEPARTED !! Ik kan er echt niet overuit. Ja, de druiven zijn best zuur want ik had nu eenmaal BABEL als beste film voorspeld. Voor mijn part had mijn geliefde THE QUEEN of zelfs het lichtelijk overrate LITTLE MISS SUNSHINE mogen winnen maar niet THE DEPARTED. Het is echt niet Scorsese’s beste film. Dat hij de Oscar zou krijgen voor Beste Regie lag voor de hand omdat de collectieve schaamte in Hollywood over haar kookpunt was geraakt. Schaamte omdat een van de beste regisseurs van onze tijd nog altijd geen Oscar in zijn prijzenkast mocht bijzetten. Ik vond en vind het een bezopen reden iemand daarvoor de begeerlijkste filmprijs op aarde te geven, maar goed ik had er vrede mee. Ik heb geen vrede met die Oscar voor BESTE FILM. Belachelijk! De slechtste film heeft gewonnen.

Dat geen van de drie nominaties voor Best Song uit DREAMGIRLS werd verzilverd was ook een ongekende verrassing. Het zijn de verrassingen, uiteraard, die een Oscaravond boven de middelmaat tillen zodat het geen voorspelbaar zootje wordt. Maar als je voorspellingen de mist ingaan dan leidt dan in ieder geval tot reflectie en beslissingen: ik blijf volgend jaar niet meer de hele nacht op! THE DEPARTED de Beste Film.... Het mocht wat....